Leesfragmenten
Bloedbad, uitgegeven op 6 juni 2010.
Het schoolplein is leeg maar in mijn gedachten zie ik mijn oude klas voor me. Ik zit moederziel alleen op het bankje mijn brood op te eten. Erik, Marlène, Nicole, ze lachen me allemaal uit. Het lachen zal iedereen over een paar minuten vergaan. Niets vermoedende leerlingen zitten in de klassen. Elke stap brengt me dichter bij mijn doel. Ook hun leven zal over een paar minuten drastisch veranderen.
Ik passeer de ingang van de school. Frustraties komen weer naar boven en ik wordt alleen maar blijer bij de gedachte dat aan alles straks een einde komt. Er wordt iets omgeroepen via de intercom van de school. Wat precies weet ik niet, ik kan het maar moeilijk verstaan. Het lijkt op een waarschuwing maar ik trek me er niets van aan. Over enkele seconden ben ik wereldnieuws en reken ik af met de mensen die mijn leven hebben verpest. Ik weet exact waar ik moet zijn en loop recht op mijn doel af. Ik sta voor de deur van de klas waar Judith zit en juf Marjon les geeft. De adrenaline spuit door mijn lichaam en denk aan de schietlessen van mijn vader in het bos. Vandaag wordt het een dikke tien.
Ik zet mijn gasmasker op. Mijn linkerhand leunt op de deurklink. Ze kunnen me niet zien want er zit geen ruit in de deur. Pas als ik de deur open doe sta ik face to face met de klas. Ik concentreer me, adem een paar keer diep in en uit en gooi dan de deur open. Gericht begin ik op Judith te schieten. Ze zit met de rug naar me toe. Ik raak haar vol in het achterhoofd. Ik hoor verder niets, alleen de regelmaat van de schoten van mijn pistool. Ik zie ineens in mijn verbeelding de klas van een jaar geleden voor me met juffrouw Marjon op enkele meters afstand. Zelf zit ik doodongelukkig midden achterin. Het maakt me nog kwader en binnen enkele seconden veranderd het klaslokaal in een prachtig rood bloedbad.
Juf Marjon heeft ook geen schijn van kans. Ik kijk haar recht in de ogen en zie alleen maar angst en ongeloof. Ze geeft zich over aan haar lot. Ik raak haar meerdere malen in de borst. Het mooiste deel van haar lichaam, waarmee ze altijd zit te pronken naar de mannelijke leerkrachten, ligt nu helemaal aan flarden. Haar ogen draaien weg en ze valt tegen de vensterbank. Het bloed spuit uit haar lichaam tegen het raam en de vensterbank op. Haar ledematen maken nog een paar ongecontroleerde bewegingen.
Ik blijf schieten, vooral op de meisjes. Ze lijken allemaal op Nicole, mijn ex-vriendin. Langzaam hoor ik het geschreeuw om me heen luider worden en zie de angst in de ogen van de leerlingen die nog in leven zijn. Ze duiken weg achter hun bureautjes of lopen in paniek en schreeuwend om hulp richting het raam. Die machteloosheid die zij nu voelen draag ik mijn hele leven al bij me. Ik draai me om en loop de gang weer op, maar ik wil meer dus loop ik naar het lokaal ernaast en richt daar ook een grote ravage aan. Wat een heerlijk beeld. Ik wil blijven genieten. Opnieuw loop ik de gang weer op. Meneer Han, de directeur, rent naar me toe en wil me tegenhouden. Dat moet je nu niet doen. Ook hij gaat eraan. Ik schiet dwars door zijn hoofd. Door de druk vliegt hij net zo hard weer terug. Ik kan eindelijk weer lachen. Zijn bloed spat hoog tegen de muren op. Intussen zie ik dat er ook twee agenten zijn gearriveerd. Nog een paar knallen gericht op zijn hart en dan ren ik naar buiten waar zich een aantal mensen hebben verzameld die mij maar al te graag tegen willen houden. Maar niemand kan mij weerhouden van deze missie.
Ik richt mijn Beretta op een van hen en schiet opnieuw. Raak !!! Weer een slachtoffer. Zoveel punten heb ik nog nooit eerder gescoord. Vandaag vestig ik een nieuw record. Ik ren richting de parkeerplaats van een winkelcentrum vlakbij school waar een jonge vrouw in een auto voor een stoplicht zit te wachten om weg te kunnen rijden. Met beide handen omhoog geef ik een teken dat ze moet blijven staan. Ze kijkt verschrikt en probeert toch gas te geven. Ik spring achteruit en opnieuw los ik een aantal schoten door de voorruit van haar auto en tref haar levenloos achter het stuur aan. Haar gordel is totaal aan flarden evenals de kleding die ze draagt. Als ik de portier open doe valt ze bloedend uit de auto op straat. Met mijn voeten schuif ik haar richting het trottoir. De motor van de auto loopt nog en ik neem plaats achter het stuur. Alles zit onder het glas en het bloed. Gelukkig heb ik van Alfred, mijn vakantievriend, geleerd hoe ik een auto moet besturen. Ik vlucht in deze auto met hoge snelheid richting het buitengebied. Eindelijk heb ik even de tijd om bewust te genieten van mijn eigen reality horrorgame. Als een klein kind zit ik in de auto te krijsen van geluk.